17. júní 2025

17. júní - dagur þjóðarinnar

Guðrún Hafsteinsdóttir, formaður Sjálfstæðisflokksins, skrifar um þjóðhátíðardaginn 17. júní. Afar mikilvægt sé að standa vörð um lýðveldið og þau gildi sem við höf­um byggt sam­fé­lagið okk­ar á: frelsi, mann­rétt­indi, sam­stöðu og rétt­læti.

Þjóðhátíðardag­ur Íslend­inga er dag­ur sem snert­ir streng í hjarta okk­ar allra. Þetta er dag­ur­inn sem minn­ir okk­ur á hver við erum, hverju við höf­um áorkað og hvert við stefn­um. Þann 17. júní 1944 tók­um við af­drifa­ríka ákvörðun. Við stofnuðum lýðveldi. Við lýst­um yfir fullu sjálf­stæði og í því fólst sterk yf­ir­lýs­ing: Við treyst­um okk­ur sjálf. Við ráðum eig­in framtíð.

Sú ákvörðun markaði ekki upp­haf þjóðar­inn­ar en það var fög­ur staðfest­ing á vilja lands­manna. Að við vær­um reiðubú­in að axla ábyrgð og taka ákv­arðanir í okk­ar eig­in nafni. Það er kjarn­inn í því að vera sjálf­stæð þjóð. Að treysta hvert öðru, leggja sam­an krafta okk­ar og taka ábyrgð á því sam­fé­lagi sem við vilj­um byggja.

Í dag, rúm­um átta ára­tug­um síðar, eig­um við margt til að fagna. Við höf­um byggt upp sam­fé­lag þar sem frelsi, jafn­rétti og mann­rétt­indi eru ekki bara hug­sjón­ir á blaði held­ur sjálf­sagðar staðreynd­ir í dag­legu lífi.

Saga Íslands er ekki saga ríki­dæm­is og stöðug­leika held­ur þraut­seigju, elju og fram­taks­semi. Þessi þjóð hef­ur byggt sig upp úr erfiðleik­um með því að treysta á eig­in mátt, styðja hvert annað og nýta þau tæki­færi sem gef­ist hafa.

Lýðræði er ekki sjálf­gefið. Það er ekki sjálf­stætt fyr­ir­bæri sem held­ur sér uppi án þess að við hlú­um að því. Það krefst þátt­töku, sam­ræðu og ábyrgðar. Það krefst þess að við tök­um af­stöðu, gef­um okk­ur tíma og lát­um rödd okk­ar heyr­ast, ekki bara á kjör­dag held­ur í hvers­deg­in­um. Þegar við töl­um sam­an, mót­um stefnu, greiðum at­kvæði og ræðum mál­in heima og á vinnustað þá erum við að rækta lýðræðið.

Á 17. júní er okk­ur falið að minna hvert annað á þetta. Að rifja upp að lýðræðið byrj­ar ekki hjá ein­hverj­um öðrum held­ur hjá okk­ur sjálf­um. Við erum ekki aðeins arf­tak­ar sög­unn­ar held­ur ábyrg­ir þátt­tak­end­ur í fram­hald­inu. Það er á herðum okk­ar að standa vörð um þau gildi sem við höf­um byggt sam­fé­lagið okk­ar á: frelsi, mann­rétt­indi, sam­stöðu og rétt­læti.

Ég er sjálf alin upp við þá hug­mynd að ekk­ert komi af sjálfu sér. Að vel­ferð, rétt­læti og lýðræði séu ávöxt­ur sam­stöðu og ábyrgðar. Þann lær­dóm hef ég borið með mér í gegn­um lífið og inn í stjórn­mál­in. Því það sem ger­ir Ísland sterkt er ekki stærð okk­ar held­ur fólkið okk­ar. Dugnaður­inn, hug­kvæmn­in og sam­kennd­in sem býr í hverju ein­asta sveit­ar­fé­lagi, hverju heim­ili, hverj­um ein­stak­lingi.

Við höf­um ekki alltaf átt auðvelt. En við höf­um staðið sam­an í gegn­um áföll og mót­læti. Við höf­um sýnt að við gef­umst ekki upp. Við lær­um, vöx­um og tök­um hönd­um sam­an – og það skipt­ir máli nú, þegar heim­ur­inn breyt­ist hratt. Í þeirri óvissu sem rík­ir í alþjóðamál­um felst ein­mitt til­efni til að horfa inn á við og styrkja það sem við eig­um sam­eig­in­legt. Að hlúa að lýðræðinu okk­ar. Að standa vörð um frelsið. Að trúa á framtíðina.

Við Íslend­ing­ar höf­um aldrei látið aðra skrifa sög­una fyr­ir okk­ur. Við ger­um það sjálf. Og í dag skrif­um við áfram sög­una – sam­an. Með bjart­sýni, ábyrgð og óbilandi trú á þjóðina okk­ar.

Til ham­ingju með dag­inn, kæru Íslend­ing­ar.