Virðulegi forseti. Góðir landsmenn. Eldhúsdagur er dagur lýðræðisins. Dagur þar sem þjóðin lítur til þingsins – ekki í von um stór orð, heldur skýra sýn. Ekki í von um hátíðlegt málfar, heldur heiðarlegt mat. Þetta er dagur sem minnir okkur á hvers vegna við erum hér – í þjónustu fólksins í landinu. Til að hlusta. Til að leiða. Og til að tala skýrt og af ábyrgð um það sem mestu skiptir: framtíðina. Við búum í landi tækifæranna. Landi þar sem náttúruauðlindir, menntun og dugnaður fólksins eru grunnurinn að öflugri velferð. Ísland hefur alla burði til að vera eitt besta samfélag í heimi – réttlátt, frjálst og sjálfstætt. En það krefst skýrra forgangsröðunar, ábyrgðar í fjármálum og virðingar fyrir fólkinu sem dregur vagninn. Kerfið ekki í eign ríkisins Í efnahagsmálum blasir þó við ábyrgðarleysi. Ríkisstjórnin talar um aðhald, en gerir annað. Hún lofar að draga úr útgjöldum – en bindur um fimmtung ríkisútgjalda við launavísitölu. Þannig verða tugir milljarða króna útgjöld sjálfvirk, án nokkurrar aðkomu Alþingis. Þetta er ekki ábyrgt. Þetta er afsalað vald, með lokuðum augum, frá þjóðkjörnum fulltrúum til ófyrirsjáanlegrar launaþróunar. Á sama tíma hyggst ríkisstjórnin hækka skatta á undirstöðuatvinnugreinar þjóðarinnar. Skatta sem ekki byggja á raunverulegri afkomu heldur reiknaðri. Þetta er ekki aðeins ósanngjarnt – þetta er bein árás á samkeppnishæfni Íslands og þar með á framtíð tekjuöflunar ríkisins sjálfs. En það sem mér stendur þó næst er lífeyriskerfið okkar. Eitt stærsta gæfuspor sem stigið hefur verið í íslensku samfélagi var þegar launþegar og atvinnurekendur ákváðu að byggja upp sameiginlegt, sjálfstætt samtryggingarkerfi lífeyrisréttinda. Þetta kerfi er ekki eign ríkisins – heldur fólksins sem hefur unnið, sparað og sýnt ábyrgð. Það er fjárhagslegt öryggisnet og hornsteinn velferðar okkar – og það á að umgangast af virðingu. Ég sé ekki betur, virðulegi forseti, en að ríkisstjórnin ætli að „berja niður verðbólguna með sleggju“ – og nú beiti hún sömu sleggju á lífeyrissjóðina. Þetta er atlaga að viðkvæmu jafnvægi. Og þetta hefur afleiðingar. Afleiðingar fyrir réttindi, fyrir fjárfestingar lífeyrissjóðanna og fyrir getu þeirra til að styðja við atvinnulífið. Þessi stefna bitnar sérstaklega á sjóðum láglaunastétta. Hún grefur undan því jafnræði sem velferðarkerfið á að byggja á. Því spyr ég: hvernig getur það samræmst réttlæti að láta verkafólk axla kostnað sem áður var á ábyrgð ríkisins? Við í Sjálfstæðisflokknum stöndum vörð um þessi gildi: réttlæti, sjálfsákvörðunarrétt og virðingu fyrir eignum þeirra sem hafa lagt sitt af mörkum. Ekki fjármálastefna heldur ábyrgðarleysi Ríkisstjórnin hefur í orði kveðnu sett sér það markmið að ná tökum á ríkisfjármálum, stöðva hallarekstur og skapa rými fyrir vaxtalækkanir. En verkin tala öðru máli. Þrátt fyrir hástemmd orð hefur ríkisstjórnin í raun slakað á aðhaldi – og það einmitt þegar þörfin er hvað brýnust. Þetta þýðir að stuðningur við peningastefnuna dregst saman. Þess í stað sjáum við áframhaldandi verðbólguþrýsting og vaxtabyrði sem heldur heimilum og fyrirtækjum í helgreipum. Þetta er bein afleiðing ábyrgðarleysis í opinberum fjármálum. Forsendur ríkisstjórnarinnar um rekstrarafgang eru því miður ekki trúverðugar. Það hefur hvorki verið kynnt hvernig útgjöld verði dregin saman né hvernig skuli forgangsraðað. Í stað þess að kynna raunhæfar aðgerðir er boðuð enn meiri útgjaldaaukning – ekki síst með beintengingu bóta við launavísitölu, sem við höfum þegar varað við. Það sem verra er: á sama tíma og ríkisstjórnin lýsir því yfir að tryggja eigi stöðugleika, leggur hún til að töluleg viðmið um lækkun skulda verði felld úr lögum um opinber fjármál. Þannig á að leysa vanda ríkissjóðs – með því að afnema mælikvarðana. Það er ekki fjármálastefna, virðulegi forseti – það er ábyrgðarleysi. En það sem stendur upp úr er þetta: vandi ríkisfjármála er ekki tekjuvandi – heldur útgjaldavandi. Ísland er þegar með eitt umfangsmesta opinbera kerfi í heiminum. Nú þarf raunverulega hagræðingu og forgangsröðun. Það er ekki val, heldur nauðsyn – ef við ætlum að standa vörð um traust opinberra fjármála og jafnræði milli kynslóða. Þegar afkomubati er sagður markmið, en jafnframt lagt til að hækka skatta á grunnstoðir útflutnings – á sama tíma og alþjóðaviðskipti standa í upplausn – þá er ekki um stefnu að ræða, heldur stefnuleysi. Hingað og ekki lengra! Mér er ekki sama. Mér er ekki sama þegar framtíðaröryggi fólksins í landinu er sett í hættu fyrir skammtímapólitík. Ég hef ekki farið þessa leið vegna metorða. Ég fór í stjórnmál vegna þess að mér er ekki sama. Um fólkið. Um framtíðina. Um landið sem við viljum skilja eftir í öruggum höndum fyrir börnin okkar. Ég er alin upp við gildi móður minnar – sparnað og ráðdeild. Þau gildi hafa fylgt mér í gegnum lífið og þau eru mér leiðarljós í pólitíkinni. Ég trúi því að ábyrg stjórn – byggð á festu og sjálfstæði – sé það sem tryggir velferð til framtíðar. Það er ekki ríkisvaldið sem býr til verðmæti. Það eru einstaklingarnir, fjölskyldurnar og fyrirtækin sem skapa það sem við byggjum á. Þess vegna segjum við í Sjálfstæðisflokknum: Hingað og ekki lengra. Við viljum ekki stjórnvöld sem drottna yfir fólki. Við viljum stjórnvöld sem þjóna því. Við viljum samfélag þar sem frumkvæði einstaklinga fær að vaxa, þar sem það borgar sig að vinna, að spara og að axla ábyrgð. Ég hef alla tíð trúað því að stjórnvöld eigi að þjóna fólki – ekki stjórna því í þaula. Það er ekki hlutverk ríkisins að vita alltaf best eða að stýra hverju skrefi einstaklinganna. Hlutverk þess er að skapa traust umgjörð, styðja við verðmætasköpun og draga sig í hlé þegar einstaklingurinn stendur sjálfur sterkur. Og við verðum líka að horfast í augu við þá einföldu staðreynd, að engin þjóð hefur orðið ríkari með því að skattleggja fólk umfram getu þess. Við trúum á framtíðina Fjárlaganefnd var sniðgengin. Þingið hefur verið svipt aðhaldi sínu. Ráðherrar svara ekki í þingsal, heldur í útvöldum fjölmiðlum. Þetta eru ekki smávægileg frávik. Þetta eru alvarleg merki um að þingræðinu sé ekki sýnd tilhlýðileg virðing. Við í Sjálfstæðisflokknum höfum lausnir. Lausnir sem byggja á ábyrgð, umbótum og virðingu fyrir framtíðarkynslóðum. Við ætlum að tryggja sjálfbæran ríkisrekstur – ekki með síauknum álögum, heldur með forgangsröðun. Við ætlum að verja lífeyriskerfið – ekki veikja það. Og við ætlum að styðja við fólk – ekki kerfi. Við trúum því að Ísland geti blómstrað. Við trúum á framtíðina – og við trúum á fólkið í landinu. Við stöndum vaktina. Og við ætlum að standa hana áfram. Guðrún Hafsteinsdóttir formaður Sjálfstæðisflokksins

Virðulegur forseti og góðir landsmenn, Kosningloforð og prinsip þeirrar vinstristjórnar sem nú situr við völd fuku út í hafsauga með fyrsta andvaranum sem blés um Austurvöll, og enginn sýnilegur áhugi er hjá stjórnarliðum að reyna að finna þau aftur. Enda fer stærstur tíminn hjá hæstvirtri ríkisstjórn í að sannfæra þjóðina um að hér sé mikil verkstjórn á ferðinni og í stjórnarliðinu séu allir kumbaya. En verkstjórnin lætur ekki góðar skattahækkanir fram hjá sér fara hvort sem það er á hinn vinnandi mann eða atvinnulífið í landinu. Eina nýsköpunin hjá hæstvirtri ríkisstjórn er nýyrðasmíði yfir alla nýju skattana sem lætur öldungana í Árnastofnun blikna í samanburði. Það er flestum landsmönnum að verða það deginum ljósara að vinstristjórnin sem nú er við völd á Íslandi helst einstaklega illa á fé. Hún eyðir meira en hún aflar. Engar hugmyndir um verðmætasköpun Seilast á svo enn dýpra í vasa hinna vinnandi stétta, meðal annars með því að ráðast á samsköttun hjóna, með kílómetragjaldi, hækkun skatta á einyrkja og þvinga sveitarfélög í að hámarka útsvar sitt sem leiðir af sér skattahækkun á 95.000 einstaklinga. Steininn tekur síðan úr þegar að skerða þarf ellilífeyrir verkafólks til að standa undir nýju örorkukerfi. Stjórnin hefur einnig boðað að stórhækka álögur og skatta á atvinnulífið í landinu. Enginn sleppur undan kæfandi faðmi skattastjórnarinnar. Og sanniði til, þau eru bara rétt að byrja. Hefði ekki verið nær að skattastjórnin veitti skattgreiðendum þessa lands stundarfrið frá pólitískri óstjórn í fjármálum ríkisins og taki frekar til í eigin ranni. Það sem er sorglegast við stefnu vinstristjórnarinnar er að hún hefur engar tillögur eða hugmyndir um hvernig við getum aukið verðmætasköpun og fjárfestingu í landinu. Engar! Þjóð sem hefur alla möguleika til að nýta þau ómældu tækifæri sem eru allt í kringum okkur. Þjóð sem á ógrynni af hugvitsömum einstaklingum sem hafa kjark og þor til að skapa eitthvað nýtt ef réttur jarðvegur er fyrir hendi. En nei. Frekar á að kreista blóð úr steini úr atvinnulífinu, og fjölskyldurnar í landinu munu finna fyrir því að ráðstöfunarfé heimilinna mun minnka. Starfmenn álveranna, sjómenn, læknar, iðnaðarmenn og allir sem í sveita síns andlits vinna heiðarlega fyrir framfærslu sinni og sinna, munu sitja eftir með minna milli handanna, ef að frumvörp vinstristjórnarinnar ná fram að ganga. Ríkisvaldið skal þjóna borgurunum - ekki öfugt Margaret Thatcher sagði eitt sinn; Það er ekki neitt sem heitir opinbert fé – það er bara fé skattgreiðenda. Það fé sem skattgreiðendur þessa lands láta af hendi til ríkisins þarf að umgangast af virðingu og ekki sem sjálfgefnu. Landsmenn fundu fyrir því í tíð síðustu vinstristjórnar og eiga nú að finna fyrir því aftur – hærri skattar sem drepa frumkvæði, og kæfa nýsköpun. Þegar skattar hækka, minnkar hvatinn til að leggja hart að sér, og fjárfesting minnkar. Við viljum samfélag þar sem ríkisvaldið þjónar borgurunum – ekki öfugt. Þar sem skattar eru hóflegir, reglur skynsamar og frelsið er heilagt. Ríkisafskipti eru ekki lausnin – ríkisafskipti eru vandamálið. Góðir Íslendingar, Við Sjálfstæðismenn höfum trú á einstaklingsframtakinu – höfum trú á að með hugviti og eljusemi getum við skapað enn meiri verðmæti sem styðja við áframhaldandi velferð Íslendinga. En það er því miður ekki þannig hjá núverandi stjórnvöldum og þegar að skyggst er á bak við frasafroðuna hjá hæstvirtri ríkisstjórn þá kemur í ljós að þetta er bara vinstristjórn Jóhönnu Sigurðardóttir 2.0 – sem á endanum verður uppiskroppa með annarra manna fé. Jens Garðar Helgason varaformaður Sjálfstæðisflokksins

Nú liggur fyrir á alþingi og til umræðu í Umhverfis – og samgöngunefnd tillaga til þingsályktunar um breytingu á þingsályktun um áætlun um vernd og orkunýtingu landsvæða, nr. 24/152 frá umhverfis-, orku- og loftslagsráðherra. Í þingsályktunartillögunni er mælt fyrir því að Holtavirkjun, Urriðafossvirkjun og Skrokkölduvirkjun fari úr biðflokki í nýtingarflokk rammaáætlunar. Það er vel og styðja undirritaðir, sem eiga sæti í umhverfis- og samgöngunefnd, þá tillögu. Einnig er mælt fyrir því í sömu þingsályktun að Héraðsvötn og Kjalölduveita fari úr biðflokki í verndarflokk. Þá tillögu styðja undirritaðir ekki og munu leggja fram breytingartillögu þar sem lagt er til að ofangreindir virkjanakostir fari einnig í nýtingarflokk rammaáætlunar. Á Íslandi er orkuskortur og þarf nauðsynlega að fara í stórtækar virkjanaframkvæmdir á næstu árum til að mæta núverandi orkuþörf og áætlaðri orkuþörf næstu árin. Í orkuspá sinni gerir Landsnet ráð fyrir því að orkuþörf muni aukast um 5.000 gígawattsstundir til ársins 2035. Þeir orkukostir sem lagðir eru til hér að ofan munu framleiða um 3.700 gígawattsstundir en tillaga ráðherra er að helmingur þeirra fari í vernd. Við það verður ekki unað. Kjalölduveita er einn hagkvæmasti virkjanakostur Landsvirkjunar og Héraðsvötn eru einn stærsti virkjanakostur fyrirtækisins utan Þjórsársvæðisins. Í meðferð kostanna í rammaáætlun er ekki nægilega horft til mikilvægis orkuöryggis og náttúruvár. Þessir þættir eru alltaf að verða mikilvægari við val á virkjanakostum í heildarmatinu. Ráðherra hefur lýst því yfir að hann ætli að styðja frekari orkuöflun á Íslandi. Nú reynir á hvort stefna ráðherrans og ríkisstjórnarinnar sé einungis í orði, en ekki á borði. Jens Garðar Helgason varaformaður Sjálfstæðisflokksins og oddviti Sjálfstæðisflokksins í Norðausturkjördæmi Ólafur Adolfsson oddviti Sjálfstæðisflokksins í Norðausturkjördæmi

Íslenskt samfélag stendur frammi fyrir raunverulegum og vaxandi áskorunum í útlendingamálum. Þessar áskoranir snúast ekki eingöngu um fjölda umsækjenda, aðlögun að íslensku samfélagi eða kerfislæga hluti. Þær snúast um traust. Traust á kerfinu. Traust á stjórnmálunum. Og traust á því að við förum eftir leikreglum, sama hver á í hlut. Þess vegna fagna ég því að níu þjóðarleiðtogar Evrópu hafi nýverið stigið fram og kallað eftir nýrri umræðu um hvernig túlkun alþjóðlegra mannréttindareglna samræmist þeim veruleika sem ríki Evrópu glíma nú við. Þar á meðal eru Danmörk, Ítalía, Austurríki og Pólland. Ríki sem, hvert á sinn hátt, hafa þurft að takast á við erfið mál og sýnt vilja til að standa vörð um lýðræðið og innra öryggi sitt. Það er ekki kallað eftir því að afnema mannréttindasamninga, heldur eftir því að stjórnmálamenn fái svigrúm til að axla sína ábyrgð. Því miður var Ísland ekki með í þessari sameiginlegu yfirlýsingu, og við verðum að velta því fyrir okkur hvers vegna. Af hverju kýs íslensk ríkisstjórn að sitja hjá þegar Evrópa ræðir hvernig megi byggja upp kerfi sem stendur vörð um mannréttindi án þess að gefa eftir í framkvæmd. Við megum ekki vanmeta þessa umræðu. Festan skiptir máli. Þegar reglur eru óskýrar, þegar kerfið er veikt, þá þrífst óréttlæti. Bæði gagnvart þeim sem þurfa vernd og þeim sem bera ábyrgð á að veita hana. Stjórnmálamenn eiga að leiða þessa umræðu. Ekki hlaupa undan henni og ekki reyna að leysa flókin mál með popúlískum undantekningum. Þegar þingmenn grípa inn í réttmætt stjórnsýsluferli með vísan í sínar persónulegu skoðanir og tilfinningar, þá fer allt kerfið að halla. Það skiptir ekki máli hversu velmeinandi inngripið er, kerfið má ekki ráðast af því hver hringir. Það verður að byggjast á lögum, ramma og faglegum grunni. Kerfið verður að halda. Þess vegna er það grafalvarlegt þegar einstakir þingmenn reyna að hafa áhrif á niðurstöður stjórnvalda með óformlegum hætti. Í Kastljósi í vikunni, þar sem ég mætti Víði Reynissyni þingmanni Samfylkingarinnar, kom þetta berlega í ljós. Þar viðurkenndi Víðir að hann hefði einn tekið ákvörðun um að leka trúnaðarupplýsingum um meðferð máls hjá allsherjar- og menntamálanefnd til Útlendingastofnunar með það að markmiði að hafa áhrif á ákvörðun stofnunarinnar.. Þetta var ekki ákvörðun nefndarinnar, þó svo að Víðir hafi látið í veðri vaka í samskiptum sínum við Útlendingastofnun að svo væri. Þetta var ákvörðun þingmannsins – gegn vilja annarra nefndarmanna og með þessari ákvörðun rauf hann þagnarskyldu sem á honum hvílir. Við verðum að vera skýr í þessari umræðu. Við þurfum að standa vörð um mannréttindi án þess að gefa afslátt af framkvæmdinni. Það er ekki mannúð að hafa óljósar reglur. Það eru ekki mannréttindi að leyfa pólitískum afskiptum að móta stjórnvaldsákvarðanir. Og það er ekki ábyrgð að forðast að tala skýrt um nauðsyn breytinga. Við í Sjálfstæðisflokknum höfum sagt það um árabil: Við verndum þá sem verndar þurfa. En við verndum líka réttarríkið, því án þess er enginn öruggur. Hvorki þeir sem hér fæðast né þeir sem hingað koma. Guðrún Hafsteinsdóttir formaður Sjálfstæðisflokksins

Það er kó­mískt að fylgj­ast með orðræðu stjórn­ar­liða og fylgi­hnatta þeirra um að umræða stjórn­ar­and­stöðunn­ar á yf­ir­stand­andi þingi sé meiri en hef­ur verið und­an­far­in ár og ára­tugi. Í stuttu máli stenst það enga skoðun. Það sem er öllu al­var­legra er hinn und­ir­liggj­andi tónn um að stjórn­ar­andstaðan eigi helst ekki að vera að skipta sér af frum­vörp­um þeim sem rík­is­stjórn­in ber á borð, þar sem hún sé ekki í meiri­hluta og eigi því að halda sér til hlés. Ein­hver kann­ast við hljóm­inn vest­an hafs þar sem Trump nokk­ur er iðinn við að minna á að hann hafi unnið og því eigi all­ir aðrir að halda sér sam­an. Það vek­ur nokkra undr­un að nú­ver­andi rík­is­stjórn taki sér þá orðræðu til fyr­ir­mynd­ar. Auðvitað á að bera virðingu fyr­ir lýðræðis­lega kjörn­um meiri­hluta. En þing­ræði það sem við búum við í okk­ar góða lýðræðis­ríki krefst þess að hlut­verki minni­hlut­ans sé líka sýnd virðing. Stjórn­ar­andstaða í þing­ræðis­ríki hef­ur mik­il­væg­um skyld­um að gegna eins og þing­skap­a­lög­in bera með sér. Það á ekki að þurfa að minna á að það eru ekki ráðuneyt­in sem setja lög­in í land­inu, held­ur ligg­ur lög­gjaf­ar­valdið hjá Alþingi. Virðing­ar­leysi meiri­hlut­ans gagn­vart þing­inu hef­ur sýnt sig allt frá fyrstu dög­um rík­is­stjórn­ar­inn­ar. Verk­stjórn­in boðaði strax að hún myndi láta verk­in tala. Hún skreyt­ir sig með þeim stolnu fjöðrum að hún hafi lagt fram fleiri mál en al­mennt ger­ist en slepp­ir því al­farið að minn­ast á að stærst­ur hluti þeirra mála lá til­bú­inn frá síðustu rík­is­stjórn. Þau mál sem koma ný inn á þing eru illa unn­in, án nauðsyn­legra grein­inga eða full­nægj­andi sam­ráðs og kalla að sjálf­sögðu á til­heyr­andi umræðu og rýni þings­ins. Þeirri umræðu er þó mætt með skæt­ingi og strá­mönn­um um meint málþóf og fyr­ir­stöðu þeirra sem eru ein­fald­lega að axla ábyrgð sína svo að stuðla megi að þeirri um­gengni við laga­setn­ingu sem þingsköp kveða á um. Rík­is­stjórn­in bít­ur svo höfuðið af skömm­inni með því að boða enn ný mál þar sem meðal ann­ars á í frum­varpi um strand­veiðar, án nokk­urs sam­ráðs eða grein­inga, að stíga frá vís­inda­legri ráðgjöf sem stuðlar að ósjálf­bærni veiða. Þessu frum­varpi verður ekki lýst með öðrum hætti en sem laga­setn­ing­ar­leg­um sóðaskap. Það að málið berst þing­inu nokkr­um dög­um fyr­ir þinglok sýn­ir síðan svart á hvítu að rík­is­stjórn­in lít­ur á þingið ein­ung­is sem stimp­il­púða sem án orða, umræðu eða at­huga­semda á að samþykkja þau mál sem koma þaðan, sama hversu vond og illa unn­in þau eru. Hin meinta verk­stjórn ætti að íhuga að fara á byrj­enda­nám­skeið í verk­efna­stjórn­un. Það er meiri­hlut­inn sem ber alla ábyrgð á því hversu seint og illa unn­in mál hans koma inn í þingið. Það þýðir ekki að verða hvump­inn í garð stjórn­ar­and­stöðu sem í þeirri vondu stöðu er ein­fald­lega að sinna sínu lýðræðis­lega hlut­verki. Hildur Sverrisdóttir þingflokksformaður Sjálfstæðisflokksins

Íslend­ing­ar hafa um ára­tuga­skeið haldið hátíðleg­an sjó­mannadag til að heiðra sjó­menn­ina okk­ar, þess­ar hetj­ur hafs­ins sem hafa staðið vakt­ina á ólgu­sjó í blíðu og stríðu. Þessi dag­ur er ekki aðeins tæki­færi til að fagna með fjöl­skyld­um og vin­um, held­ur fyrst og fremst til að þakka sjó­mönn­um fyr­ir ómet­an­leg störf í þágu þjóðar­inn­ar. Á hverj­um ein­asta degi árs­ins leggja þeir líf sitt og limi í söl­urn­ar til að tryggja okk­ur hinum af­komu og ör­yggi; þeir sækja björg í bú yfir úf­inn sæ, skapa verðmæti úr auðlind­inni og skila þjóðarbú­inu gjald­eyris­tekj­um sem und­ir­byggja lífs­kjör okk­ar allra. Íslend­ing­ar eiga langa sögu sjó­mennsku og sjáv­ar­tengdr­ar verðmæta­sköp­un­ar. Hún er ekki bara hluti af fortíðinni held­ur líka af nútíðinni og framtíðinni. Því án öfl­ugr­ar sjó­mennsku og öfl­ugs sjáv­ar­út­vegs vær­um við allt önn­ur þjóð. Við Íslend­ing­ar þurf­um á svona dög­um að leiða hug­ann að hlut­skipti sjó­manna og átta okk­ur á að sjálf­sögð gæði dag­legs lífs; fersk­ur fisk­ur á diskn­um, at­vinnu­tæki­færi um land allt, góðar tekj­ur þjóðarbús­ins, koma ekki af sjálfu sér. Þau verða til m.a. fyr­ir dugnað og þraut­seigju sjó­manna­stétt­ar­inn­ar, sem á skilið virðingu okk­ar og hlýhug. Þó að margt hafi breyst í sjáv­ar­út­vegi hef­ur eitt staðið í stað: mik­il­vægi grein­ar­inn­ar fyr­ir efna­hag Íslands og sam­fé­lagið í heild. Sjó­menn og sjáv­ar­út­veg­ur skapa ekki bara störf og út­flutn­ings­tekj­ur – þau skapa líka festu í byggðum og teng­ingu við nátt­úru­auðlind­ir lands­ins. Það skipt­ir máli fyr­ir heila þjóð. Já, sjó­menn eru lyk­ilfólk í ís­lensku at­vinnu­lífi. Þeir veiða af ábyrgð og þekk­ingu og með þeim hætti sem trygg­ir að við get­um skilað auðlind­inni áfram til næstu kyn­slóða. Sjáv­ar­út­veg­ur­inn hef­ur á síðustu ára­tug­um gengið í gegn­um gríðarlega umbreyt­ingu – frá erfiðis­vinnu í handafli yfir í háþróaða tækni, þekk­ingu og sjálf­bærni. Það er ár­ang­ur sem við get­um verið stolt af. Á sama tíma má ekki gleyma því að starfið sjálft – það að fara á sjó – krefst enn mik­ils. Það er dýr­mætt að þjóðin taki frá dag á hverju ári til að staldra við og þakka sjó­mönn­um fyr­ir þeirra fram­lag. Þess vegna ber okk­ur skylda til að standa vörð um góð starfs­skil­yrði sjó­manna, öfl­ugt sam­keppn­is­hæft um­hverfi í sjáv­ar­út­vegi og að halda áfram að nýta auðlind­ina á ábyrgðarfull­an hátt. Við verðum að tryggja að ís­lensk­ur sjáv­ar­út­veg­ur verði áfram í fremstu röð, ekki bara í af­komu held­ur líka í ný­sköp­un, sjálf­bærni og virðingu fyr­ir mannauðnum sem knýr hann áfram. Sem formaður Sjálf­stæðis­flokks­ins vil ég nota tæki­færið og óska ykk­ur öll­um, fjöl­skyld­um ykk­ar og lands­mönn­um til ham­ingju með dag­inn. Takk fyr­ir störf­in, fram­takið og verðmæt­in. Takk fyr­ir að halda áfram að gera Ísland að sterk­ari, sjálf­bær­ari og öfl­ugri þjóð. Til ham­ingju með sjó­mannadag­inn. Guðrún Hafsteinsdóttir formaður Sjálfstæðisflokksins

Það er lít­ilmann­legt að kenna öðrum um eig­in ráðal­eysi eins og dóms­málaráðherra gerði um sl. helgi og fékk bágt fyr­ir í þingsal í byrj­un vik­unn­ar. Stór mál ráðherra nutu ekki meiri hljóm­grunns en svo inn­an eig­in rík­is­stjórn­ar að hunda- og katta­hald og nafn­gift stofn­un­ar voru tek­in fram yfir mik­il­væg út­lend­inga­mál og landa­mæra­vörslu. Þetta risti eðli­lega djúpt hjá ráðherra, en í staðinn fyr­ir að taka harma­kveinið út á rík­is­stjórn­ar­fundi sakaði hún stjórn­ar­and­stöðuna um að tefja fyr­ir mál­un­um í út­varps­viðtali. Þær ásak­an­ir áttu vita­skuld ekki við nokk­ur rök að styðjast enda bauð minni­hlut­inn hinni sann­gjörnu og rétt­látu rík­is­stjórn Íslands að færa málið fram­ar svo hægt væri að koma þeim í gegn og þannig treysta stoðir Íslands í út­lend­inga­mál­um. Ráðherra lét nú vera að segja takk held­ur hélt áfram með skæt­ing í ræðupúlti Alþing­is, þrátt fyr­ir að hafa fengið meiri aðstoð frá fólk­inu sem hún sak­ar um „tafa­leiki“ en sinni eig­in rík­is­stjórn. En gott og vel. Í yf­ir­læt­is­full­um ræðum sín­um, þegar Þor­björg Sig­ríður reyndi með veik­um mætti að svara stjórn­ar­and­stöðunni, hélt ráðherr­ann áfram inn­an­tóm­um ásök­un­um um að stjórn­ar­andstaðan hefði aðeins eitt er­indi á Alþingi og það væri að gæta sér­hags­muna. Fleira hefði hún ekki upp á að bjóða, svona fyr­ir utan auðvitað að hjálpa ráðherr­an­um að marka sín spor í nýja starf­inu. Er­indi Sjálf­stæðis­flokks­ins á Alþingi er mjög skýrt. Það er að berj­ast gegn skatta­stjórn­inni sem hef­ur falið til­gang sinn með fra­sa­froðu og fal­leg­um orðum. Staðan er ein­föld. Skatta­stjórn­in er með í píp­un­um að hækka skatta á allt að 95.000 manns. Veiðigjöld, auk­in skatt­lagn­ing ferðaþjón­ust­unn­ar, af­nám sam­skött­un­ar hjóna og lok­un á svo­kölluðu EHF-gati. Skatta­hækk­an­ir á skatta­hækk­an­ir ofan. Það hef­ur verið er­indi Sjálf­stæðis­flokks­ins í tæpa öld að gæta hags­muna borg­ar­anna í land­inu og stuðla að verðmæta­sköp­un fyr­ir framþróun lands og þjóðar. Því mun­um við halda áfram nú sem endra­nær. Jens Garðar Helgason varaformaður Sjálfstæðisflokksins

Það er margt forvitnilegt við viðtalið sem Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir dómsmálaráðherra gaf á Sprengisandi í gær. Þar kynnti hún aðgerðir á borð við afturköllun verndar fyrir sakamenn, aukið landamæraeftirlit, stofnun brottfarar- og móttökustöðva og samninga við flugfélög um afhendingu farþegalista. Allt undir merkjum „nýrrar stefnu“ og „nýrrar nálgunar“. En vandinn er sá: Þetta er ekki nýtt. Ekkert af þessu er nýtt. Þessi mál voru þegar í farvegi í tíð síðustu ríkisstjórnar. Frumvarp um afturköllun verndar fyrir sakamenn var á þingmálaskrá minni. Það sama má segja um að koma á fót brottfararúrræði og greiningarmiðstöð. Undirbúningur að samningum við flugfélög hófst í ráðuneytinu undir stjórn Sjálfstæðisflokksins. Landamærastefnan sem nú er notuð sem grunnur að aðgerðum ráðherrans var samþykkt í ríkisstjórn í nóvember 2024 og kynnt opinberlega í samvinnu við ríkislögreglustjóra. Þá stendur ekki steinn yfir steini í pistli sem ráðherrann birti á Vísi fyrr í dag. Þar heldur ráðherra því fram að Sjálfstæðisflokkurinn ókyrrist þegar umbætur í landamæramálum eru ræddar. En veit ráðherra ekki hver setti þessa stefnu? Veit hún ekki að það var ríkisstjórn undir forystu Sjálfstæðisflokksins sem lagði grunninn að öllum þeim úrræðum sem hún nú eignar sér? Veit hún ekki að landamærastefnan sem hún byggir á, og talar um sem byltingu, var unnin á mínum tíma í ráðuneytinu, í nánu samstarfi við lögregluembættin og ríkislögreglustjóra? Það má einnig minna ráðherrann á þegar hún segir stefnu- og aðgerðaleysi hafa einkennt fyrri ríkisstjórn að þann 20. febrúar 2024 samþykkti þáverandi ríkisstjórnin heildarsýn í málefnum útlendinga og hælisleitenda með 20 aðgerðum til úrbóta. Meðal annars að koma upp greiningarmiðstöð á landamærunum sem og lokuðu brottfararúrræði. Það er ekkert athugavert við að taka upp góðar hugmyndir. Gott er gott, sama hvaðan það kemur. En þegar ráðherra snýr út úr staðreyndum og talar eins og pólitískt minnisleysi sé dyggð, þá verður að bregðast við. Það er ekki stjórnmálaleg nýsköpun að taka stefnu annarra, endurpakka henni og selja hana sem sína eigin. Það kallast einfaldlega að skreyta sig með stolnum fjöðrum. Í stjórnmálum má skipta um skoðun, en það krefst hreinskilni. Það sem stendur eftir hér er ekki ný stefna, heldur gamalt stefnumál í nýjum búningi og með nýjan talsmann sem áður talaði með allt öðrum hætti. Þegar þessi mál voru til umræðu fyrir ári gagnrýndi dómsmálaráðherra áherslu á skilvirkni og stjórnsýslu – og spurði hvar væru mannúðlegu úrræðin. Hún lét ekki orðin nægja heldur ýmist sat hún hjá eða greiddi atkvæði gegn málunum á þinginu. Nú talar hún hins vegar fyrir sömu lagabreytingum, sömu úrræðum og sama verklagi – nema hvað nú heitir það „ný nálgun“. Það er velkomið að ráðherra hafi skipt um skoðun. Það er meira að segja þroskamerki að gera það. En hún verður þá líka að viðurkenna það. Það gengur ekki upp að vera andstæðingur sömu stefnu sem maður reynir að eigna sér þegar svo hentar. Við í Sjálfstæðisflokknum höfum talað fyrir ábyrgri og skýrri landamæra- og útlendingastefnu. Við höfum sagt að vernda beri þá sem verndar þurfa – en jafnframt að ríkisvaldið verði að bregðast við þegar kerfið stendur ekki undir eigin tilgangi. Nú virðist dómsmálaráðherra hafa tekið undir þau sjónarmið. Það er vel. Hún er velkomin í raunveruleikann. Guðrún Hafsteinsdóttir formaður Sjálfstæðisflokksins

Því ber að fagna að ríkisstjórn Íslands hafi borið gæfa til að setja fjármuni í fasta starfsstöð Landhelgisgæslunnar á Akureyri, eitthvað sem ég hef barist fyrir sem þingmaður Norðausturkjördæmis undanfarin ár. Nú síðast lagði ég fram þingsályktunartillögu þess efnis í mars sl. Lítið hafði frést af þessum máli þar til ég las á hinni ágætu fréttasíðu okkar Akureyringa, akureyri.net, að Kristrún Frostadóttir staðfesti á morgunfundi í kaffiteríu Akureyrarflugvallar að búið væri að samþykkja frambúðar viðbótarfjárveitingu sem gæti m.a. farið í að fjármagna viðveru áhafna. Þegar ég hóf að tala fyrir þessu á Alþingi fyrir nokkrum árum var það einkum vegna öryggis landsbyggðarinnar, jafnræði í aðgengi að björgunarþjónustu og nauðsyn þess að stytta viðbragðstíma í neyð. En nú hafa bæst við sterkari rök. Á síðustu árum hafa flotaheimsóknir, herskip og jafnvel kjarnorkukafbátar gert sig heimakomna á Eyjafirði. Norðausturhornið er ekki lengur jaðar – það er orðið miðpunktur í alþjóðlegri athygli. Það liggur fyrir að til staðar eru öflugir innviðir á Akureyri – flugvirkjar, heilbrigðisstarfsfólk, sérsveit, og jafnvel núverandi flugstjórar Landhelgisgæslunnar sem búa í nærsveitum. Þess vegna er bæði hagkvæmt og skynsamlegt að staðsetja þar þyrlu. Þetta er ekki bara málefni Norðurlands, heldur þjóðaröryggismál. Þó enginn stjórnarliði úr flokki forsætisráðherra hafi tekið þátt í umræðunni þegar ég mælti fyrir þessu á Alþingi fyrir tveimur mánuðum síðan var fólk greinilega að hlusta og tökum við Norðlendingar þessum fréttum fagnandi. Þó þetta sé löngu tímabær aðgerð er mikilvægt að gert verði ráð fyrir þessari fjárveitingu í nýrri fjármálaáætlun 2026-2030 og síðan í fjárlögum fyrir árið 2026. Það er vonandi að þyrlan fái að fljúga norður og þetta hafi ekki bara verið orðin tóm í tilefni dagsins. Njáll Trausti Friðbertsson alþingmaður Sjálfstæðisflokksins í Norðausturkjördæmi